از نیمرو با نان بربری تا سکه تمام بهار آزادی!
روزگارانی نه چندان دور، شاید تا همین دو ماه پیش، ظهرها که بیرون می رفتی، کارگرانی را می دیدی که نان بربری در یک دست و در دست دیگر چند دانه تخم مرغ در یک کیسه کوچک نایلونی برای ناهار مهیا می شدند، خوراکشان در پاییز و زمستان همین بود، تابستان ها هم باز نان بربری بود با انگور یا خربزه، طالبی و ...، حالا هم ظهرها می بینیشان، با همان نان بربری و تخم مرغ، اما نان به قدری آب رفته که اول فکر می کنی نصفه است، تخم مرغ هم به دو یا سه دانه تقلیل یافته، خدایا! این بندگانت که صبح تا حالا بیل و کلنگ و فرغون و میل گرد را زمین نگذاشته اند، چطوری با این دو تا تخم مرغ می خواهند سیر شوند؟ آیا گناهی دارند که باید انقدر کار کنند و سر آخر هم سیر نشوند؟ زن و بچه هایشان کجا هستند؟ آنها چی می خورند؟
و اما ما....! روزگاری به صفحه مانیتور نگاه می کردم و در سایت های مختلف به دنبال قیمت دلار بودم تا با تجزیه و تحلیل نوسان قیمت آن، به پیش بینی قیمت سایر اقلام مانند ماشین و طلا دست پیدا کنم، بعد حساب کتاب می کردم که با چند ماه حقوقم می توانم یک ماشین فلان مدل بخرم، خداوکیلی با پس انداز حقوق دو، سه ماه، یا این اواخر که کمی گران تر شده بود، با کمی بیشتر، یک سکه تمام بهار آزادی می خریدم و پس انداز می کردم تا موقع نیاز بفروشم و از پولش استفاده کنم؛ گاهی هم چرخی توی بازار می زدم و محض تنوع، قطعه ای طلا برای خودم می خریدم، به هر کسی هم می خواستم عزت بگذارم و هدیه ای بدهم معمولا به فراخور طلا میدادم، حالا دیگر خواب خرید سکه را هم که نمی بینم هیچ، دنبال قیمت ارز و طلا هم نمی گردم، در عوض؛ سایت ها را زیر و بالا می کنم ببینم قیمت تخم مرغ چنده!
این رو هم اینجا بگم شاید خالی از لطف نباشه: چند ماه پیش به عنوان وکیل، یک کاری داشتم دادگاه خانواده شماره یک، شهید محلاتی، توی طبقات و راهروها پر بود از جوانانی با لباس راه راه آبی زندان و پابند، همه گرفتار اجرای مهریه خانم هاشون! فکر کن یک روزگاری می خواستی تشکیل خانواده بدی و حالا فقط به همین گناه در زندان هستی! نه آبرویی، نه عزت و احترامی، نه محبتی، نه آسایشی...!
خدایا، احساس را از ما نگیر که دلمان برای کسی نسوزد و بی تفاوتمان مگذار که اگر اینطوری شد دیگر به هیچ دردی نمی خوریم!
فرانک مسعودی
